Hoe is het zo gekomen?                                                                                                              december 2018

  

We fietsen op een zonnige dag van Geldrop naar Mierlo, tijdens een van de vele fietstochten die we maken. Het fietspad slingert tussen de bomen door, dwars door het natuurgebied Molenheide. Het fietspad is bekend terrein omdat we enkele jaren geleden hier ook gingen hardlopen. Plots zien we aan de rechterkant een groot oranje-wit bord met TE KOOP staan, vlak naast een grote ijzeren poort. We stoppen en kijken wat er eigenlijk te koop is. We zien een ruig bos met ook enkele laurierstruiken. "Kijk daar... rode dakpannen", als we goed kijken zien we net een rijtje dakpannen boven al dat groen uitsteken. Hier ligt dus een huis, maar meer dan dat rijtje dakpannen is er niet te zien. Plots komen ook de herinneringen terug aan dat we tijdens het hardlopen tegen elkaar zeiden dat, als hier een huis moet staan, dit onzichtbaar is. 

 

We stappen weer op en raken niet uitgepraat over het bord te koop, het bos en het huis.

 

Al enkele maanden zijn we bezig met het zoeken naar een huis om te gaan verhuren. We hebben verschillende bezichtigingen gedaan in en om Eindhoven. Onze nachten werden er korter door, hierdoor niet kunnen slapen, omdat we druk voelden om te bieden want " het zou anders wel eens verkocht zou kunnen zijn", volgens de makelaars. Ook het bezoeken van bijeenkomsten voor investeerders deden ons geen goed. We haakten af, dit was voor ons allemaal te snel, te veel druk en ook te onzeker. Wie zouden onze huurders worden? Als ook nog duidelijk wordt wat de huurbescherming inhoudt, neemt de twijfel over de aankoop van een woning toe. 

 

We praten er met familie en vrienden over, de hectiek op de woningmarkt.

" Waarom kiezen jullie er niet voor iets te kopen waar je zelf plezier van hebt?"

Wow, die vraag kwam binnen en we wisten vrijwel meteen dat we niet op de goede route zaten.   

 

Op naar het huis in het bos tussen Geldrop en Mierlo, met de fiets weer over het fietspad, kijken of het nog te koop is. En...dat is het inderdaad nog steeds. 

 

De volgende dag maken we een afspraak voor een bezichtiging. Als we door de ijzeren poort  de oprijlaan op fietsen, kloppen onze harten iets sneller. De makelaar laat het huis met bos (1 hectare) zien.  

Na een uur rijden we naar huis, zien veel mogelijkheden, maar naarmate we dichter bij ons huis komen, nemen bedenkingen ook toe. 

 

We blijven er lang over praten, zoeken informatie over vakantiewoningen op op internet en praten weer met familie en vrienden.

 

Hmmm... eerst maar op vakantie met de motor naar Oostenrijk in juli/augustus 2018.

 

De vakantie is heerlijk en we hebben gedurende drie weken bij B&B's gelogeerd. Dit werd meteen vertaald naar het huisje in het bos. We zagen steeds meer de mogelijkheden. 

 

Intussen is het september 2018, als we weer een fietstocht maken en besluiten langs het huisje in het bos te rijden. Het staat er nog ....TE KOOP! Mijn hart maakt een klein sprongetje, zou het toch op ons wachten? 

 

We besluiten om morgen een nieuwe afspraak te maken, voor een tweede bezichtiging. 

 

Het is prachtig weer, de zon straalt door de bomen die zwaar zijn van hun bladeren. We horen een specht! Na de tweede bezichtiging  zijn we enthousiast, zien mogelijkheden om hier iets heel moois van te maken. Het is duidelijk een huis met potentieel. Het zijn zelfs twee huisjes, van steen met rode pannen daken. Volgens de makelaar heeft het huis wat liefde nodig. En we voelen dat we die liefde hebben en ook dat we deze aan dit huis willen geven.

 

Op 30 december 2018 is de overdracht en is het boshuis, zoals we het liefkozend noemen, ons bezit. 

 

De eerste keer dat we de sleutel in het slot kunnen steken, omdraaien en naar binnen gaan en vervolgens uitroepen:"dit is van ons!", voelt geweldig. We nemen iedere ruimte in ons op, ruiken het huisje, voelen aan het houten plafond, lopen de steile trap op, kijken uit de ramen naar een bos in de winter. De natuur is om ons heen, de loofbomen zijn kaal en daardoor zien we nu pas dat het bos een glooiende bodem heeft. Dit lijkt wel een sprookjesbos, waar zijn de kabouters, pratende dieren ( zoals die van Toon Tellegen)?  We gaan naar buiten, het bos in en ontdekken hoe groot 1 hectare is, onder luid gekwetter van de vogels.

 

De verwarming is aangezet en binnen korte tijd is het binnen aangenaam warm, de koffie die we hebben gezet walmt uit de kopjes omhoog en we zitten stil op de meegebrachte stoelen. 

 

We beginnen tegelijk te praten, dit kan en dat kan ook, of zullen we dat gaan doen, of toch dat. We zien zoveel mogelijkheden. Ook zien we dat er meer moet gebeuren dan opfrissen, we besluiten het grondig aan te pakken. 

 

Lieve vrienden komen ons helpen, de keuken afbreken , schilderen, vloeren schuren en verven, de electra vernieuwen, plannen maken, indelingen bedenken. 

Na 6 maanden in onze vrije tijd, met veel liefde en plezier getimmerd, geschuurd, geschilderd, bedacht en gedaan, is het huisje af. Het is zo ongelooflijk mooi geworden, we houden van deze plek en dit huis. Iedere keer als we hier zijn, zitten we eerst een lange tijd te kijken, stil genieten van deze bijzondere plek voordat we aan de slag gaan.

 

" De kabouter, Wipneus en Pim, Hans en Grietje, Ollie B. Bommel, allemaal namen die we bedenken. Plots praat ik, Marjolijn, over "'t Landje". Herinneringen aan mijn vader komen boven, die vroeger een soortgelijk bosperceel had met daarop een bouwkeet. Ieder vrij moment gingen we daar met het hele gezin naar toe om te spelen in de natuur, incl. BBQ's met vrienden en familie. Mooie en dierbare herinneringen. Maar ook een bijzondere parallel met dit bos en huis. Het landje blijft terug komen, maar uiteindelijk kiezen we als naam voor Boshuis "De Bonte Roos", een naam gebaseerd op onze achternamen. 

 

Intussen zijn er plannen gemaakt om het bos om te vormen naar een voedselbos, onze (schoon)zus heeft al vele bessenstruiken, (tover)hazelaars, bramen  en frambozen meegebracht. Ze heeft in een enorm bosboek een inventarisatie gemaakt van de boomsoorten en struiken die er staan. Ook (schoon)vader wordt ingezet om planten te kweken o.a. een Kakiboompje.

Intussen zijn er ook een linde- en notenboom geplant. Het streven is meer biodiversiteit te krijgen waardoor er meer dieren kunnen leven. Dit is een geleidelijk proces, het heeft tijd nodig. En die nemen we....

 

En dan 5 jaar later.....                                                                                                                augustus 2024

"Kijk daar...de eerste kersen" of "Oh daar hangen de eerste appels, mispels, amandelen of bramen en frambozen"!! Dit is wat er na 5 jaar planten, planten en nog meer planten gaande is. het eerste voedsel voor ons begint te komen. Maar wat hebben we geduld gehad. De eerste 4 jaar kwamen de reeën gezellig en smakelijk alle aanplant opeten. goed voor de reeën maar alles wat we gepland hadden verdween. We kregen nieuwe bewoners, zoals de bosuil, die de uilenkast kwam inspecteren. Helaas was het voor korte duur en is na 3 weken de kast weer leeg. De vleermuizenkast zit gelukkig wel vol, in het donker kan je de vleermuizen zien vliegen. De Atalanta vlinders komen in grote getalen drinken van de vogelkersen, op hun trektocht naar Frankrijk. En we zien winterkoninkjes in de houtwallen hun plek innemen.  In 2021,2022 en 2023 zijn de zomers erg droog geweest waardoor we met veel water geven de planten hebben kunnen behouden. Gelukkig is het afgelopen jaar nat geweest, waardoor er ook op de hogere delen zo veel water was dat we nieuwe bewoners konden begroeten ; de Vuursalamander, bruine en groene kikkers en verschillende padden. 

Sinds 2023 hebben we het terrein volledig omheind, vooral om de reeënvraat tegen te gaan. Hierdoor krijgen de planten de kans om te groeien en voor andere dieren als voedsel te dienen.